Zit ik hier nu echt plaatjes van het koninklijk huis uit te knippen? Ik moet eerlijk toegeven van wel. Het is zaterdag 2 mei, en in Yogyakarta wordt bij het Nederlandse schooltje vandaag Koninginnedag gevierd voor de kinderen. Ik ben gister aangekomen, en val meteen met mijn neus in de boter. Ook aan het andere eind van de wereld wordt gewoon Koninginnedag gevierd. De kinderen mogen straks mooie oranje kroontjes knutselen die ze dan leuk kunnen versieren met plaatsjes van het koninklijk huis. Dus zit ik als vrijwilliger braaf plaatjes van Maxima, Bea, de kids en Juultje te knippen. Balkenende is ook vereeuwigd, maar die weiger ik uit te knippen. Daarmee kun je je kroontje toch niet versieren?
Een uurtje later zit ik achter de grabbelton, ja ja, ik heb promotie gemaakt. En het loopt als een tierelier. Binnen no time ben ik uitverkocht.
De avond ervoor is ook zeker het vermelden waard. Ik was goed en wel een uurtje in town na een treinreis van 9 uur (met de geweldige reputatie van de vliegtuigmaatschappijen hier kies is eieren voor mijn geld) of ik stond op de Koninginnedag borrel, georganiseerd door een afgevaardigde van de Nederlandse ambassade. Wat een feest. De hoge pief stond bij de ingang van het restaurant met een ernstig gezicht iedereen te vertellen dat we vanavond ivm de gebeurtenis in Apeldoorn, niet te uitbundig mochten wezen. Dat dat ook betekende dat we na het Wilhelmus niet met een glas wijn in ons hand op de koningin mochten toasten, schoot velen in het verkeerde keelgat. De meeste mensen waren namelijk puur voor de rode wijn gekomen.
Wijn is hier nergens te krijgen, behalve heel af en toe tegen torenhoge prijzen. Als je hier een tijdje zit kun je al kwijlend aan een glas rode wijn denken. Gelukkig mochten we na het officiële gedeelte, lees: hoge pief blèrt in de microfoon het Wilhelmus mee, begeleid door een jengelend deuntje van een cassettebandje, toch aan de wijn. Kijk, daar werden de mensen nou blij van.
Om jullie een indruk te geven van de Nederlandse gemeenschap hier. Over het algemeen bestaat die uit oude, intens lelijke, kale en dikke Nederlandse mannen met hun beeldschone Indonesische vrouwtjes. Tja. Ook zijn er een aantal Nederlandse vrouwen getrouwd met een Indonesische man, zoals mijn eigen nicht Caroline waar ik bij in huis woon. Haar man is trouwens manager van de hier mateloos populaire ska band Shaggy Dog. Anyway, de kinderen die uit deze huwelijken voortkomen zijn stuk voor stuk prachtexemplaren die erg gewild zijn voor films en commercials, vertelt mijn nicht me.
Als de grabbelton leeg is mag ik gaan helpen bij het blikgooien. Dat is pas echt leuk. Keer op keer een toren van pringle-blikken maken en die door kinderen omver laten gooien. En dan weer opbouwen. In de brandende zon. Zucht.
