Omdat ik her en der wat suggesties krijg van mensen dat ik vast een wild nachtleven beleef en dat op mijn blog achterwege laat, zal ik hierbij alle verdenkingen van me halen. Nee, het nachtleven hier is niet wild, althans, het mijne niet, en ja, ik heb natuurlijk al wat uitgespookt in het weekend. Voor de nieuwsgierigen: tot op heden heb ik 2 bijzondere concerten en een karaoke ervaring opgedaan.
Sutik, de man van mijn nicht, is manager van Shaggydog, de bekendste ska-band van Indonesie. Hoe handig is dat. Dus toen een van de bandleden laatst vroeg of ik toevallig zin had om een dag met ze me op tour te gaan, kon ik natuurlijk moeilijk 'nee' zeggen. Samen met Jelle Brandt Corstius (Rusland correspondent van Trouw die toevallig ook bij mij in het guesthouse zit) stond ik die bewuste vrijdag om 06:00 in den vroege ochtend gereed. We klommen na uren wachten bij de studio van de band in de bus. De band bestaat uit 6 mensen, maar met crew en al waren ze met z'n 18'en. Gezellige boel dus. In de bus naar een stad hier 5 uur rijden vandaan, door de rijstvelden, de bergen in.
Ter plaatste aangekomen checkten we in bij het hotel dat met smart op de komst van deze beroemdheden had zitten wachten. En terwijl die vast ging soundchecken gingen Jelle en ik het spuuglelijke stadje verkennen.
Het optreden was georganiseerd door een middelbare school. Ongeveer 2 a 3 duizend pubers in een soort arena. Ze hadden nog geen 2 nummers gespeeld of de menigte begon uitzinning te dansen, springen, huppelen en andere pogingen te doen die voor dansen door moesten gaan. De jongeren gingen echt kompleet uit hun dak. Jelle en ik werden ook meegsleurd in het gehos en er was geen ontkomen meer aan.
Na afloop zat de band in een aparte ruimte waar de talloze fans zich voor de deur verdronden. Een voor een mocht er een groepje naar binnen om met hen op de foto te gaan. Maar eigenlijk waren Jelle en ik net zo interessant als de band, dus wilde iedereen ook met ons op de foto. Nog even en ik zou sterallures krijgen.
Die verdwenen echter snel toen we om 01:00 's nachts terugreden naar huis, een slapeloze rit waarbij de chauffeur als een gek jakkerde en we volgens mij menig bijna doodervaringen hebben doorstaan...Toen we om 4 uur 's ochtend op ons brommertje naar huis reden begonnen de moskeen al te jengelen met hun ochtendgebed.
Meteen die avond trad Sutik zelf op, met zijn old school metal band. Ook dat ,mochten we natuurlijk niet missen. Dus met ons brakke hoofd sleepten we onszelf naar nachtclub Liquid. Het concert werd gesponsord door een sigarettenmerk, dus bij de ingang kreeg iedereen leuk een pakje peuken. Kan je miscchien voorstellen dat toen de kleine 300 man binnen allemaal aan het roken sloeg, er bijna geen lucht meer te happen viel. Dat in combinatie met keiharde metalmuziek en laserlichten en opdringerige Indo-mannetjes die wat van je wilden, maakte het tot een uiterst zware avond.
Uitgaan in Yogya kan vele dimenties hebben, je hoeft nl niet keihard te rocken als je dat niet wilt, je kan ook leuk karaoke gaan zingen. Nee, niet in een cafe omste beurt het podium op om jezelf met een microfoon in je hand voor lul te zetten. Karaoke in Indonesie is een vak apart. Je huurt een aparte ruimte waar je met je vrienden gaat zitten. Er liggen 2 microfoons, hangt een enorm plasmascherm aan de muur en op de computer kan je je voorkeurnummers opgeven. Dat dit leuk is als je met 20 man bent en stom dronken, daar kan ik nog enigzins inkomen, maar hier doen ze het ook gezellig met z'n tweetjes. Romantisch hoor, samen liedjes zingen.
Wij waren die avond met 10 Nederlandse vrouwen/meiden en Jelle. Arme Jelle. Toen we vol overgave 10-stemmig 'I will survive' inzetten was dat volgens mij ook het enige wat er door Jelle's hoofd ging: I will survive. Met een verbeten hoofd, dat wel.
