maandag 25 mei 2009

Hapje koeievel

Niets is hier wat het lijkt. Zeker niet als het op eten neerkomt. Al drie weken ben ik aan ik hongerig op zoek naar aubergines, wat ik erg lekker vind en wat ze hier ook schijnen te bereiden.
Toen ik laatst in een van de goedkoopste eettentjes (local student place) van de stad eindelijk mijn aubergine dacht gevonden te hebben, kwam ik van een koude kermis thuis. De bruin- achtige stukken die op mijn rijst geschept waren bleken namelijk geen stukjes aubergine, maar opgekrulde koeiehuid met vet en al. Gatverdamme!

Ergens in mijn achterhoofd wist ik mij te herinneren dat 'tongseng' aubergine betekende. Toen ik dat dus laatst in een leuk restaurantje aan zee op de kaart zag staan, was ik meteen dolenthousiast. Eindelijk zou ik mijn aubergine krijgen! Maar wederom gruwelde ik toen ik het gerecht voorschoven kreeg: weer gekrulde koeievet. Potver!

Na bijna een maand ben ik erachter. Het moet geen tongsen zijn, maar terong. Ach ja. Dat die paar letters zo'n verschil kunnen maken tussen een heerlijke maaltijd of gruwelen bij de aanblik van weer een bord koeiehuid.

Zwaar leven




Een paar kiekjes van uitstapjes die ik onlangs heb gemaakt

dinsdag 19 mei 2009

Geld moet rollen

Ik kan het gewoon niet laten jullie even de ogen uit te steken met de prijzen hier. Gewoon, omdat ik er zelf errug blij van word. Laat ik beginnen met een warme maaltijd in een eettentje, een bord rijst, 2 soorten groente en 2 soorten vlees erbij, nog wat drinken, kost je al gauw zo'n ....0,75 eurocent. Ja ja, je leest het goed. Laatst was de achterband van mijn brommer lek. Binnenband moest vervangen worden want er zat een spijker in. De schade? Twee hele euro's. Zal ik nog even doorgaan?

Een knipbeurt plus hoofdmassage en haarmasker voor nog geen 3 euro. Een volle tank voor scooterlief, 1 euro. Doe ik zo'n 5 dagen mee. Let me see, what else...bellen naar NL, heb een geniale provider gevonden die het mogelijk maakt dat ik voor 1,25 euro per uur (!!) naar een vaste lijn in NL kan bellen.

Een maand een scooter huren? 35 euro, best duur eigenlijk. En naar het zwembad gaan? Bijna een euro. Krijg je er wel een flesje ijsthee bij. En als ik honger krijg van al dat zonnebaden neem ik een bord nasi goreng. 50 cent.

Waarom zou ik eigenlijk nog werken??

zondag 17 mei 2009

Nearly dead...

Het had niet zo heel veel gescheeld of ik had deze blog nooit geschreven. Vanwege het simpele feit dat het niet veel gescheeld had of ik was er niet meer geweest. Ja, lekker dramatisch he, maar toch wel een beetje waar.

Afgelopen zaterdag ploeterden Jelle en ik door jungle, op een berg, opzoek naar een uitzichtpunt vanwaar de de indrukwekende en zeer actieve Merapi vulkaan zouden kunnen zien. De meeste mensen bereiden een tocht door bergachtige jungle goed voor. Zo niet Jelle en Maaike. Ik spande echter wel de kroon, met mijn korte broek en teenslippers. Na andershalf uur banjeren zat ik onder de schrammen, beten van exotische insecten, stekels van stomme planten en gleed ik om de haverklap bijna uit door die slippers. Maar goed, nergens een Merapi te bekennen, dat is wel de rode draad van dit verhaal. Na 2 uur ploeteren, bijna uitgedroogd, besloten we terug te gaan, het pad leidde nergens toe behalve naar tientallen grotten waar Indonesische stelletjes uitkwamn..... We kochten wat drinken, een paar koekjes en besloten eigenwijs dan maar het andere pad te nemen.

Dat pad hield al na een paar meter op. Maar wij moesten en zouden die klotevulkaan zien, dus we gingen stuk door. Klauteren over stenen, onder laaghangende takken door, op een 'paadje'dat niet veel breder was dan een cm of 15. Beetje glibberig hier en daar, overdosis rode mieren. Kortom, een geweldige ervaring. We hadden er al weer een behoorlijke wandeling opzitten toen we heel wijselijk besloten terug te keren. We hadden zowat een kapmes nodig om nog verder te kunnen.

We rustten heel even uit, ik leunde in een liaan, Jelle lag half in de bosjes tegen de wand aan geleund, toen het gebeurde. Jelle stond op, gleed uit, ik probeerde hem op te vangen, met als gevolg dat we samen vielen en uiteindelijk aan een liaan boven de afgrond bungelden. In plaats van koortsachtig te bedenken hoe we zo snel mogelijk uit deze benader situatie konden komen, kregen we de slappe lach. De slappe lach van 15-jarige giebelmeisjes. Zo'n slappe lach waarvan je bijna in de broek plast. Totdat Jelle zei: 'Maaike, nu even serieus, als deze tak knapt, zijn we gewoon dood.' Daar had hij een punt. We zouden de afgrond in vallen, honderden meters naar beneden kukelen, een aantal bomen raken en deze val heel waarschijnlijk niet heelhuids overleven.

Op dat moment brak Jelle's liaan los, hij kon nog net een andere tak grijpen, en daar hingen we dan, Tarzan en Jane spartelend met hun beentjes boven de afgrond. Uiteindelijk wisten we onszelf omhoog te hijzen, waarna we trillend op onze beentjes besloten dat we zo snel mogelijk terug moesten naar de bewoonde wereld.

Die avond trokken we een (voor Indonesische begrippen) peperdure fles wijn los om te vieren dat we nog leefden. En we aten cobra. Ja, je lees het goed, cobra, je weet wel, een slang. Een mooier einde van deze dag konden Tarzan en Jane zich niet wensen.

donderdag 14 mei 2009

Kakkerlakkkkk

Ik geef het eerlijk toe. Ik heb een trauma voor kakkerlakken. En dan ben je in Indonesie aan het juiste adres kan ik je vertellen. De geschiedenis van mijn trauma is even simpel als ranzig. Als klein meisje in Papua werd ik op een nacht wakker van iets. Ik knipte mijn bedlampje aan......er liep er 1 op mijn buik, er knaagden 2 aan mijn nagels en er zaten nog 2 op de muur naast me. Need I say more?
Vanaf die dag ril, gruwel en kokhals ik alleen al bij het zien van die vieze bruine voelsprietjes, de trippelende pootjes en het ranzige bruin glimmende lijf. Kijk, ik ben echt niet zo'n meisje-meisje dat op de stoel gaat staan zodra ze een spinnetje of ander insect ziet, maar kakkerlakken komen gewoon rechtstreeks uit de hel. Zo simpel is het.
Mijn guesthouse is kakkerlakvrij, althans, tot op heden. Je kan je voorstellen hoeveel dat voor me betekent. Onlangs was ik in een groot warenhuis en bestierf het zowat van de honger en dorst. Gelukkig bleek de hele bovenste verdiepeing een groot restaurant te zijn. Een soort La Place, met heeeeel veel verbveelding dan.
Ik wilde net een hap nemen van mijn ikan bakar (gerookte vis) toen ik 'm zag. Een joekel van een kakkerlak, op zijn rug, driftig in de lucht trappelend met zijn stinkpootjes. Een kleine meter van mijn voeten. Acuut verging me alle eetlust.
Vandaag was ik er weer, het kwam toevallig zo uit. Weer zat ik net goed en wel, toen ik een enorme spin over de witte tegels in de richting van mijn benen zag hollen. Nogmaals, spinnen geen probleem, maar niet op mijn benen. Uit voorzorg haalde ik mij tas van de grond en zette die op de stoel naast me. Veilig. Mr Spin hield ik vanuit mijn ooghoeken in de gaten terwijl ik verder begon te eten.
Maar wat zag ik toen? Op de stoel naast me liepen 2 kakkerlakken! Kleintjes weliswaar, maar toch. Ik gruwelde bij het idee dat ze in mijn tas konden zijn gekropen en zette die vlug op schoot.
Ontspannen eten was er niet meer bij. Dat kleine zwarte stukje in mijn sap, zou net zo goed een kakkerlakpoot kunnen zijn, denk ik en laat ook mijn drinken staan.

woensdag 13 mei 2009

Nightlife

Omdat ik her en der wat suggesties krijg van mensen dat ik vast een wild nachtleven beleef en dat op mijn blog achterwege laat, zal ik hierbij alle verdenkingen van me halen. Nee, het nachtleven hier is niet wild, althans, het mijne niet, en ja, ik heb natuurlijk al wat uitgespookt in het weekend. Voor de nieuwsgierigen: tot op heden heb ik 2 bijzondere concerten en een karaoke ervaring opgedaan.

Sutik, de man van mijn nicht, is manager van Shaggydog, de bekendste ska-band van Indonesie. Hoe handig is dat. Dus toen een van de bandleden laatst vroeg of ik toevallig zin had om een dag met ze me op tour te gaan, kon ik natuurlijk moeilijk 'nee' zeggen. Samen met Jelle Brandt Corstius (Rusland correspondent van Trouw die toevallig ook bij mij in het guesthouse zit) stond ik die bewuste vrijdag om 06:00 in den vroege ochtend gereed. We klommen na uren wachten bij de studio van de band in de bus. De band bestaat uit 6 mensen, maar met crew en al waren ze met z'n 18'en. Gezellige boel dus. In de bus naar een stad hier 5 uur rijden vandaan, door de rijstvelden, de bergen in.

Ter plaatste aangekomen checkten we in bij het hotel dat met smart op de komst van deze beroemdheden had zitten wachten. En terwijl die vast ging soundchecken gingen Jelle en ik het spuuglelijke stadje verkennen.

Het optreden was georganiseerd door een middelbare school. Ongeveer 2 a 3 duizend pubers in een soort arena. Ze hadden nog geen 2 nummers gespeeld of de menigte begon uitzinning te dansen, springen, huppelen en andere pogingen te doen die voor dansen door moesten gaan. De jongeren gingen echt kompleet uit hun dak. Jelle en ik werden ook meegsleurd in het gehos en er was geen ontkomen meer aan.

Na afloop zat de band in een aparte ruimte waar de talloze fans zich voor de deur verdronden. Een voor een mocht er een groepje naar binnen om met hen op de foto te gaan. Maar eigenlijk waren Jelle en ik net zo interessant als de band, dus wilde iedereen ook met ons op de foto. Nog even en ik zou sterallures krijgen.

Die verdwenen echter snel toen we om 01:00 's nachts terugreden naar huis, een slapeloze rit waarbij de chauffeur als een gek jakkerde en we volgens mij menig bijna doodervaringen hebben doorstaan...Toen we om 4 uur 's ochtend op ons brommertje naar huis reden begonnen de moskeen al te jengelen met hun ochtendgebed.

Meteen die avond trad Sutik zelf op, met zijn old school metal band. Ook dat ,mochten we natuurlijk niet missen. Dus met ons brakke hoofd sleepten we onszelf naar nachtclub Liquid. Het concert werd gesponsord door een sigarettenmerk, dus bij de ingang kreeg iedereen leuk een pakje peuken. Kan je miscchien voorstellen dat toen de kleine 300 man binnen allemaal aan het roken sloeg, er bijna geen lucht meer te happen viel. Dat in combinatie met keiharde metalmuziek en laserlichten en opdringerige Indo-mannetjes die wat van je wilden, maakte het tot een uiterst zware avond.

Uitgaan in Yogya kan vele dimenties hebben, je hoeft nl niet keihard te rocken als je dat niet wilt, je kan ook leuk karaoke gaan zingen. Nee, niet in een cafe omste beurt het podium op om jezelf met een microfoon in je hand voor lul te zetten. Karaoke in Indonesie is een vak apart. Je huurt een aparte ruimte waar je met je vrienden gaat zitten. Er liggen 2 microfoons, hangt een enorm plasmascherm aan de muur en op de computer kan je je voorkeurnummers opgeven. Dat dit leuk is als je met 20 man bent en stom dronken, daar kan ik nog enigzins inkomen, maar hier doen ze het ook gezellig met z'n tweetjes. Romantisch hoor, samen liedjes zingen.

Wij waren die avond met 10 Nederlandse vrouwen/meiden en Jelle. Arme Jelle. Toen we vol overgave 10-stemmig 'I will survive' inzetten was dat volgens mij ook het enige wat er door Jelle's hoofd ging: I will survive. Met een verbeten hoofd, dat wel.

dinsdag 12 mei 2009

Sneeuwwitje

Terwijl ik mijn blanke huidje zoveel mogelijk laat bakken in de schaarse zon die er momenteel is, om toch eindelijk die goudbruine tint te krijgen, zijn de Indonesische vrouwen geobserdeerd door het tegenovergestelde: wit worden. Kijk, dat is toch best lastig. Een blanke huid kan je in de zon mooi bruin laten branden, maar hoe krijg je een bruine huid wit? Bleken! En alle vrouwen willen een witte huid, want blank staat voor Westers, blank staat voor schoonheid en blank staat voor succes.

Dus bevatten alle, maar dan ook werkelijk bijna alle cremes, bodylotions en douchegels 'bleekmiddel', althans, ze geven de garantie dat je huid verschillende tinten lichter wordt. Nee daar zit ik op te wachten, zucht. Het toppunt tot nu toe is een tube zonnebrand creme met whitening, ja, echt waar! In de zon zitten en tegelijk wit worden, waar kan dat nou?

Ik gok dat zo'n 70 procent van alle reclames hier op tv ook gaat over middeltjes en cremepjes om je huid lichter te maken. Indo's (mensen van gemixed Indonesisch en Europees bloed, dus blanker dan de rest) zijn hier alleen al vanwege hun huidskleur een succes. Bovendien worden ze vaak als aantrekkelijk beschouwd. Talent of niet, met je blanke Indohuid krijg je veel eerder een rol in die ene soapserie, of kan je zomaar zangeres worden. Gewoon omdat je leuk bent om naar te kijken.

Ik begrijp er echt geen lor van, smeer me nog eens in met bruiningsolie en laat de zon zijn werk doen.

zondag 10 mei 2009

Gevaar op de weg

Ik was al niet zo'n ster in het verkeer, (de enige destijds in groep 8 die zakte voor het verkeersexamen) maar hier maak ik de stad echt letterlijk onveilig. Je moet je voorstellen dat iedereen hier, dus meer dan een miljoen mensen, zich per scooter voortbeweegt. Zo ook ik, althans, ik doe een poging. Ik had nog nooit van mijn leven op een scooter gezeten, dus heb ik maar een automaatje gehuurd, je moet het jezelf natuurlijk ook niet té moeilijk maken.

Voor ik hier kwam had ik het sportieve idee om een fiets te kopen. Maar ik was nog geen uur in deze stad of ik was al van dat idee genezen. Ten eerste omdat fietsen hier echt levensgevaarlijk ik, en ten tweede omdat het bij een temperatuur van zo'n 37 graden ook gewoon een natte zweet bedoening wordt. Ok, Maaike aan de scooter, er zat dus niks anders op.

Nadat Sutik (man van mijn nicht) mij de eerste handelingen had uitgelegd, moest ik toch echt de grote weg op. Doodsangsten stond ik uit. Je moet je voorstellen dat ze hier voor een stoplicht acht rijen dik staan, die scooters. En jij helemaal middenin. Hmmmm.

Oh ja, en iedereen rijdt natuurlijk links. Da's dus ff wennen. Linksaf slaan is in principe heel makkelijk, bij een stoplicht mag je door rood gewoon links de bocht om. Maar wat doet Maaike? Die gaat braaf wachten tot het licht op groen springt, steekt de straat over en gaat keurig aan de rechterkant van de weg rijden. Totdat ik ineens 5 banen auto's recht op me af zie komen, Ieeeeeeeeeee.

Nog zoiets. Midden in de stad is 1 stoplicht, die altijd op rood staat, maar die je moet negeren. Weet iedereen, behalve ik. Ik zag 'm wat laat, dus ineens vol in de remmen, keurig voor de streep. Rechts en links word ik ingehaald door anderen die luid toeterend wél gewoon doorrijden. Duurt even voordat je doorhebt dat je als de sodemieter door moet rijden voordat er iemand op je botsts.

Oh ja, en die barbieroze helm staat me enig!

maandag 4 mei 2009

Tekst en uiteg bij de foto's

1) Ik geloofde mijn ogen niet: ze verven hier kuiketjes, vinden de kindeen leuk

2) Ik met mijn 5-maanden oude pracht nichtje Hope

3) Binnentuin en open keuken in het huis

4) Uitzicht vanuit mijn slaapkamerraam, heel vervelend. ps, dat groene zijn dus rijstvelden.

een paar indrukken











Mijn onderkomen


vrouwenzaken

Kerels kunnen hier stoppen met lezen, de volgende blog gaat nl alleen maar over wijvegezeik. Zo ben ik gister dus op missie geweest om kuise korte broeken te scoren. De korte broeken en rokjes die ik had meegenomen uit Nederland zijn namelijk prima voor Bali, maar in een stad als Yogya kan het dan weer net niet. Korte broeken moeten tot op de knieen, en oh ja, hemdjes liever ook niet. Keurig een t-shirt met mouwtjes, zucht. Anyway, ik dus naar de grootste shoppingmall van Yogya. Keus te over zou je zeggen. Er is echter 1 probleem: de maten. De vrouwen zijn hier namelijk zo ietepetieterig dat ik zelfs een broek in maat XL niet over mijn Hollandse derriere krijg. Grrrrrr.

Na een uur vol frustraties van het passen besloot ik maar over te stappen op de mannenbroeken. Heel charmant. Lekker baggy, ook heel hip, ahum.

Nog een vrouwenprobleempje waar ik nu al tegenaan loop. In de grootste supermarkt van Yogya, genaamd Carrefour, jaja, dezelfde die ze in Frankrijk hebben, op jacht naar tampons. Guess what? Nergens te krijgen! Volgens mijn nicht vinden vrouwen hier tampons eng omdat ze bang zijn dat het hun maagdenvlies kan breken. Ongelofelijk.

Dus voor iedereen die nog van plan is mij op te zoeken: geen drop meenemen aub, doe mij maar lekker een doosje tampons.

Oud, dik en lelijk

Zit ik hier nu echt plaatjes van het koninklijk huis uit te knippen? Ik moet eerlijk toegeven van wel. Het is zaterdag 2 mei, en in Yogyakarta wordt bij het Nederlandse schooltje vandaag Koninginnedag gevierd voor de kinderen. Ik ben gister aangekomen, en val meteen met mijn neus in de boter. Ook aan het andere eind van de wereld wordt gewoon Koninginnedag gevierd. De kinderen mogen straks mooie oranje kroontjes knutselen die ze dan leuk kunnen versieren met plaatsjes van het koninklijk huis. Dus zit ik als vrijwilliger braaf plaatjes van Maxima, Bea, de kids en Juultje te knippen. Balkenende is ook vereeuwigd, maar die weiger ik uit te knippen. Daarmee kun je je kroontje toch niet versieren?

Een uurtje later zit ik achter de grabbelton, ja ja, ik heb promotie gemaakt. En het loopt als een tierelier. Binnen no time ben ik uitverkocht.

De avond ervoor is ook zeker het vermelden waard. Ik was goed en wel een uurtje in town na een treinreis van 9 uur (met de geweldige reputatie van de vliegtuigmaatschappijen hier kies is eieren voor mijn geld) of ik stond op de Koninginnedag borrel, georganiseerd door een afgevaardigde van de Nederlandse ambassade. Wat een feest. De hoge pief stond bij de ingang van het restaurant met een ernstig gezicht iedereen te vertellen dat we vanavond ivm de gebeurtenis in Apeldoorn, niet te uitbundig mochten wezen. Dat dat ook betekende dat we na het Wilhelmus niet met een glas wijn in ons hand op de koningin mochten toasten, schoot velen in het verkeerde keelgat. De meeste mensen waren namelijk puur voor de rode wijn gekomen.

Wijn is hier nergens te krijgen, behalve heel af en toe tegen torenhoge prijzen. Als je hier een tijdje zit kun je al kwijlend aan een glas rode wijn denken. Gelukkig mochten we na het officiële gedeelte, lees: hoge pief blèrt in de microfoon het Wilhelmus mee, begeleid door een jengelend deuntje van een cassettebandje, toch aan de wijn. Kijk, daar werden de mensen nou blij van.

Om jullie een indruk te geven van de Nederlandse gemeenschap hier. Over het algemeen bestaat die uit oude, intens lelijke, kale en dikke Nederlandse mannen met hun beeldschone Indonesische vrouwtjes. Tja. Ook zijn er een aantal Nederlandse vrouwen getrouwd met een Indonesische man, zoals mijn eigen nicht Caroline waar ik bij in huis woon. Haar man is trouwens manager van de hier mateloos populaire ska band Shaggy Dog. Anyway, de kinderen die uit deze huwelijken voortkomen zijn stuk voor stuk prachtexemplaren die erg gewild zijn voor films en commercials, vertelt mijn nicht me.

Als de grabbelton leeg is mag ik gaan helpen bij het blikgooien. Dat is pas echt leuk. Keer op keer een toren van pringle-blikken maken en die door kinderen omver laten gooien. En dan weer opbouwen. In de brandende zon. Zucht.