Het leuke in dit land is dat je nooit weet wat er gaat gebeuren. Elke dag zit vol kleine verrassingen. Zit je om 5 uur ’s morgens op het vliegveld, valt ineens de stroom uit en ziet niemand in de vertrekhal nog een hand voor ogen. Parkeer je je motor om ergens een foto te nemen van een mooi panorama over de terras rijstvelden in de bergen van Bali, zit er een aap doodleuk op je motor als je terugkomt.
Laatst zaten we net lekker onderuitgezakt op de poef op mijn veranda, toen ik gemorrel aan het slot beneden hoorde. Ik had een glas wijn in de ene hand en een stuk stokbrood met kaas in de andere toen de schoonmaakster haar hoofd om de hoek stak. ‘Ceremonie’, was het enige wat ze zei waarna in optocht 5 mensen mijn veranda opkwamen, elk met een mand vol offers.
Twee maal per jaar wordt elk huis gereinigd van boze geesten en vandaag was het de beurt aan mijn huis. Terwijl wij nog steeds verbaasd keken, begon de priester, gekleed in wit, zittend op een stoel met een gouden belletje te klingelen en te zingen in het Balinees. Het klonk niet heel bedreigend maar de boze demonen werden er vast bang van. Ondertussen waren de vrouwen bezig overal wierrook neer te zetten. Mijn huistempeltje links voor op de veranda (elk huis in Bali heeft minimaal 1 klein tempeltje) werd versierd met allerlei offertjes.
Wat een geluk. Gratis een privé ceremonie terwijl ik van een goed glas wijn genoot, weer een leuke verrassing die je 5 minuten daarvoor niet had kunnen bedenken.
Na een half uur was de ceremonie voorbij. De man in wit hield op met klingen en zingen en gaf ons een offermandje gevuld met lekkers. Mandarijnen, rijstekoekjes en…een heerlijke doormidden gespleten gefrituurde kip met kop, snavel en poten er nog aan. Geweldig! Heerlijk voor bij de wijn..
zaterdag 29 augustus 2009
Afdingen is een vak
Afdingen is een kunst die je in Indonesië snel onder de knie moet zien te krijgen. Behalve in grote winkels en supermarkten zijn verder de prijzen overal onderhandelbaar. Onderhandelen is een spel, en je houdt ervan of niet. Ik ben er persoonlijk niet zo’n fan van. Al dat gedoe en gesteggel voordat je eindelijk in de becak kunt gaan zitten. Maar het spel heeft ook zo z’n charme. Laats was ik in Denpasar op de markt. Naast de bakken afgehakte kippenledematen en bloederige bakken vol stukken vlees bedekt met vliegen, kon je hier ook allerlei kruiden krijgen, waaronder saffraan. De kenners onder ons weten dat dit heel moeilijk te krijgen is en meestal erg duur. Hier lagen zakjes prachtige stampertjes te wachten op een koper. Het vrouwtje met wie ik even daarvoor aan de praat was geraakt en me mee had genomen naar het kraampje van haar zus, drong aan een zakje te kopen. Natuurlijk. 150.000 duizend rupiah, zo’n 10 euro wilde ze ervoor hebben.
Ik peinsde er niet over. “Mag ook goedkoper hoor’, begon de vrouw het welbekende afdingspel. ‘Hoeveel wil je ervoor geven?’ Ik wilde het eigenlijk helemaal niet zo per se hebben, en schud wat met mijn hoofd, draal en loop weg. ‘Ok, ok, voor 100.000 mag je het hebben’, roept ze me na. Weglopen is verreweg de meest effectieve stap in dit spel. De prijs zakt met elke meter die je bij de verkoper vandaan zet. Maar ook voor 100.000 wil ik het niet hebben en ik loop nu helemaal weg, naar beneden, en naar buiten. Ik sta net een bak volgestouwde kippen te bewonderen als de zus die mij in eerste instantie naar haar toe had gebracht weer aan komt rennen. Voor 40.000 mag ik de saffraan hebben. Ik weet dat dit wel echt het uiterste bod moet zijn en ga akkoord. Toch mooi 110.000 van de oorspronkelijke prijs af gekregen.
Diezelfde dag, nog geen twee uur later. Ik zit op de brommer, moet volgens de borden rechtsaf, maar ik zie verder iedereen rechtdoor rijden. Het zal wel. Ik sla af, ben nog geen 5 meter na de bocht als er een agent voor mijn brommer springt en me maant te stoppen. Shit. ‘Je mag hier niet rechtsaf slaan’, zegt de agent. En neemt me mee naar zijn uitkijkpostje op de hoek van het kruispunt. ‘Heb je je rijbewijs bij je?’ Shit. De agent begint meewarig met zijn hoofd te schudden. Gelukkig heb ik wel mijn brommerregistratiepapieren bij me en die overhandig ik hem trots. ‘Zo’, zegt de beste man, ‘ik neem deze papieren in en je kan ze 2 september op het hoofdbureau afhalen. Ik slik.
‘Of wil je ze soms vandaag mee hebben? Dat kost je dan 50.000 rupiah. Alhoewel ik dolblij ben dat hij me niet de toeristenprijs rekent die zo’n 300.000 zou zijn geweest, probeer ik een andere tactiek. ‘Vijftig duizend’, vraag ik vol ongeloof. ‘In Yogya kost zo’n bekeuring maar 20.000’. Ik lul maar wat maar je kan het altijd proberen. ‘Toe 30.000 dan opper ik, maar de agent houdt vol, 50.000. Ik schud mijn hoofd. ’40.000, meer ga ik echt niet betalen’, probeer ik brutaal. En ja hoor, de agent is akkoord.
Met een grote smile rijd ik weg, nadat de agent me wel tien keer zijn excuses aanbiedt voor de bekeuring. In welk land gaat het afdingspel zo ver dat je zelfs bij de politie kan afdingen op je bekeuring? Voor een keer ben ik blij met de corruptie in dit land.
Ik peinsde er niet over. “Mag ook goedkoper hoor’, begon de vrouw het welbekende afdingspel. ‘Hoeveel wil je ervoor geven?’ Ik wilde het eigenlijk helemaal niet zo per se hebben, en schud wat met mijn hoofd, draal en loop weg. ‘Ok, ok, voor 100.000 mag je het hebben’, roept ze me na. Weglopen is verreweg de meest effectieve stap in dit spel. De prijs zakt met elke meter die je bij de verkoper vandaan zet. Maar ook voor 100.000 wil ik het niet hebben en ik loop nu helemaal weg, naar beneden, en naar buiten. Ik sta net een bak volgestouwde kippen te bewonderen als de zus die mij in eerste instantie naar haar toe had gebracht weer aan komt rennen. Voor 40.000 mag ik de saffraan hebben. Ik weet dat dit wel echt het uiterste bod moet zijn en ga akkoord. Toch mooi 110.000 van de oorspronkelijke prijs af gekregen.
Diezelfde dag, nog geen twee uur later. Ik zit op de brommer, moet volgens de borden rechtsaf, maar ik zie verder iedereen rechtdoor rijden. Het zal wel. Ik sla af, ben nog geen 5 meter na de bocht als er een agent voor mijn brommer springt en me maant te stoppen. Shit. ‘Je mag hier niet rechtsaf slaan’, zegt de agent. En neemt me mee naar zijn uitkijkpostje op de hoek van het kruispunt. ‘Heb je je rijbewijs bij je?’ Shit. De agent begint meewarig met zijn hoofd te schudden. Gelukkig heb ik wel mijn brommerregistratiepapieren bij me en die overhandig ik hem trots. ‘Zo’, zegt de beste man, ‘ik neem deze papieren in en je kan ze 2 september op het hoofdbureau afhalen. Ik slik.
‘Of wil je ze soms vandaag mee hebben? Dat kost je dan 50.000 rupiah. Alhoewel ik dolblij ben dat hij me niet de toeristenprijs rekent die zo’n 300.000 zou zijn geweest, probeer ik een andere tactiek. ‘Vijftig duizend’, vraag ik vol ongeloof. ‘In Yogya kost zo’n bekeuring maar 20.000’. Ik lul maar wat maar je kan het altijd proberen. ‘Toe 30.000 dan opper ik, maar de agent houdt vol, 50.000. Ik schud mijn hoofd. ’40.000, meer ga ik echt niet betalen’, probeer ik brutaal. En ja hoor, de agent is akkoord.
Met een grote smile rijd ik weg, nadat de agent me wel tien keer zijn excuses aanbiedt voor de bekeuring. In welk land gaat het afdingspel zo ver dat je zelfs bij de politie kan afdingen op je bekeuring? Voor een keer ben ik blij met de corruptie in dit land.
zondag 2 augustus 2009
Maaike loves Bali
Ik geef toe, het is een beetje stil geweest van mijn kant. Niet omdat ik het nou zo razend druk heb met werk, maar meer met genieten van Bali.
Behalve een artikel over wijn op Bali, ja, je moet altijd dicht bij je talent blijven :-) heb ik weinig uitgevoerd. Behave elke dag naar het strand gaan en onder leiding van mijn Finse vriendin Joana de leukste plekjes ontdekken. Laatst sleepte ze me mee naar de meest decadente club van heel Bali. En decadent was het. Op de loungestoelen achter ons zaten Nada van Nie met exman Bryan Roy en de kids, en op het strand voor de club botste ik bijna tegen Marco Borsato op. Eerlijk waar. Moet toegeven dat vrouwlief er ook zonder make-up errug goed uitziet.
Maar maak je geen zorgen dat ik verander in een strand monster. Op af en toe wat alcohol na ben ik walchelijk gezond aan het doen. Ik ben begonnen met kickbox lessen, 2 maal per week. Ja, daar ben ik zelf ook wel een beetje van onder de indruk, Maaike in de sportschool. En het ergste is dat ik het nog ontzettend leuk vind ook. De dag erna kan ik meestal bijna niet lopen van de spierpijn, maar nooit geweten dat het zoveel voldoending kan geven om iets(boxbal) of iemand flink te bewerken met je vuisten en benen. Nadeel is wel dat je de volgende dag zelf ook onder de blauwe plekken zit.
Heb gister een huisje gevonden waar ik extreem gelukkig mee ben. Het is in Seminyak, het upperclass gedeelte van Bali waar alle rijke stinkerts in hun luxe villa's wonen. Mijn huisje is boven een galerie, kijkt uit over de rijstvelden en is op loopafstand van het strand,. De eigenaresse is binnenhuis architecte geweest dus alles ziet er ook nog eens geweldig uit. oh ja, én er is een hangmat!
Over 3 daagjes ga ik eindelijk Floorlief in mijn armen sluiten, en dan gaan we samen Bali onveilig maken. Ik kan niet wachten.
Behalve een artikel over wijn op Bali, ja, je moet altijd dicht bij je talent blijven :-) heb ik weinig uitgevoerd. Behave elke dag naar het strand gaan en onder leiding van mijn Finse vriendin Joana de leukste plekjes ontdekken. Laatst sleepte ze me mee naar de meest decadente club van heel Bali. En decadent was het. Op de loungestoelen achter ons zaten Nada van Nie met exman Bryan Roy en de kids, en op het strand voor de club botste ik bijna tegen Marco Borsato op. Eerlijk waar. Moet toegeven dat vrouwlief er ook zonder make-up errug goed uitziet.
Maar maak je geen zorgen dat ik verander in een strand monster. Op af en toe wat alcohol na ben ik walchelijk gezond aan het doen. Ik ben begonnen met kickbox lessen, 2 maal per week. Ja, daar ben ik zelf ook wel een beetje van onder de indruk, Maaike in de sportschool. En het ergste is dat ik het nog ontzettend leuk vind ook. De dag erna kan ik meestal bijna niet lopen van de spierpijn, maar nooit geweten dat het zoveel voldoending kan geven om iets(boxbal) of iemand flink te bewerken met je vuisten en benen. Nadeel is wel dat je de volgende dag zelf ook onder de blauwe plekken zit.
Heb gister een huisje gevonden waar ik extreem gelukkig mee ben. Het is in Seminyak, het upperclass gedeelte van Bali waar alle rijke stinkerts in hun luxe villa's wonen. Mijn huisje is boven een galerie, kijkt uit over de rijstvelden en is op loopafstand van het strand,. De eigenaresse is binnenhuis architecte geweest dus alles ziet er ook nog eens geweldig uit. oh ja, én er is een hangmat!
Over 3 daagjes ga ik eindelijk Floorlief in mijn armen sluiten, en dan gaan we samen Bali onveilig maken. Ik kan niet wachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)