Gedegradeerd

Ik ben gedegradeerd in stoerheid. Ik heb mijn scooter in Yogya ingeleverd en ben verhuisd naar Bali. Omdat in Bali alles lekker dichtbij elkaar ligt, kan je hier makkelijk alles fietsen. De eerste dag na mijn aankomst meteen op pad gegaan om een fiets te kopen. Hij mocht natuurlijk niet te duur zijn.....In de fietsenwinkel was het even slikken, de fietsen waren toch iets duurder dan ik verwacht had. Maar, stelde de man me gerust, voor in de winkel stonden de goedkope fietsen (60 euro). Waaronder een prachtige nep-oude herenfiets. Helaas niet verkrijgbaar in damesvariant. Aangezien die stang toch erg onpraktisch is met rokjes, bleef er maar 1 andere optie open: de rode dames tourfiets….met mandje! Slik.

Een fiets met mandje ipv een scooter, ik moest even wennen aan het idee. Maar hoe lelijk ook, zo’n mandje is best handig, zei ik tegen mezelf, en 5 minuten later was ik de trotse eigenaar van mijn rode mandjes-fiets. Missie volbracht. Nu alleen nog terugfietsen naar mijn hotel. Geen idee waar dat was. Gelukkig had de man van de winkel een idee, hij zou mij plus fiets wel even ‘thuis’ afleveren. ‘Spring maar achterop de motor’, zei hij. Ik keek hem vreemd aan maar deed wat hij zei. Vervolgens pakt hij de fiets, keert ‘m om, zet het zadel op mijn ene been, het stuur op mijn andere, en daar gaan we. Indonesiers vervoeren werkelijk alles op de fiets, tot hele winkels aan toe, dus niemand keek raar op van een toerist die achterop de motor zat met een fiets op zig. De enige die raar keken waren de andere toeristen….

Nu fiets ik dagelijks met mijn inmiddels zeer geliefde mandjesfiets door Bali. En het is nog gevaarlijker dan motorrijden! En ik word regelmatig uitgelachen. Maar dat maakt niet uit, mijn fiets en ik, wij kunnen de hele wereld aan!

Bommen

Oud nieuws, maar afgelopen vrijdag zijn er zoals jullie weten 2 bommen ontploft in Jakarta. Ik lag nog lekker te slapen toen mijn vriendin in Bali me een sms stuurde dat ik zaterdag uit moest kijken als ik naar Bali zou vliegen en niet te lang op het vliegveld rond moest hangen. Ik had geen flauw benul waar ze het over had. Maar zodra ik de tv aandeed en ik de beelden zag, gierde de adrenaline door mijn lijf. Ik rende naar mijn kamer, begon als een gek mij rugtas te pakken en wilde al op de taxi naar het vliegveld stappen toen ik bedacht dat het wellicht verstandiger was eerst met de krant te bellen.

Wat ik me niet realiseerde was dat het vrijdag was en er op zaterdag geen krant uitkomt en ik dus niets kon schrijven voor de volgende dag. Dan had het ook geen zin om naar Jakarta te gaan. Wat op zich ook heel goed uitkwam omdat ik zaterdag van plan was om naar Bali te verhuizen.

De aanslagen zijn nog niet opgeeist, maar men vermoedt dat Noordin M Top erachter zit, een leider van een geweldadige splintergroepering van Jemaah Islamiyah, die ook verantwoordelijk was voor de eerdere bomaanslagen op Bali.

Ik ben ook een beetje huiverig voor Bali, je weet maar nooit, dus ik heb besloten een verstandige meid te zijn en Kuta zoveel mogelijk te mijden....bijkomend voordeel is dat je dan ook minder last hebt van dronken Aussies..

Wie gaat het worden

Al weer een beetje laat, maar vorige week waren er presidentsverkiezingen. Ik toog af naar het vredige kuststadje Pacitan waar de huidige president SBY (afkorting) vandaan komt.

Meestal is de verkiezingstijd een roerige tijd, zo niet dit jaar. De hele verkiezing en het circus eromheen was ronduit saai. Alle 3 de kandidaten beloven namelijk precies hetzelfde: 'vooruitgang voor de kleine man'. Of zoals een man die ik interviewde het zo mooi zei: 'het is net een vaas bloemen. Alle drie de vazen hebben een andere vorm, maar hun functie ie exact hetzelfde. Debatten tussen de 3 kandidaten werden monologen waarin ze elkaar gelijk gaven en braaf meeknikten.

Ik zal ze even aan je voorstellen. Je hebt SBY, de huidige president, die de afgelopen 5 jaar idd het nodige gedaan heeft om de kleine man vooruit te helpen. Goedkoop onderwijs, betere en goedkopere zorg, microkrediet, etc. Dan heb je de enige vrouw van het stel: Megawati. Zij is eerder aan de macht geweest en heeft pijnlijk weinig gepresteerd in die tijd. Dan het je als laatste Jusuf Kalla, de huidige vice-president.

Elke kandidaat heeft een runningmate. SBY's runingmate is iemand uit het bankwezen, wat tot veel boe-geroep over neo-liberalisme leidde. Maar nee, dan de andere 2 runningmates. De een is verantwoordelijk voor het gewelddadig neerslaan van de studentenprotesten in 1998, de ander voor de moorden op oost-timor. Lekker zooitje.

Maar goed, de boodschap van alle 3 is dus eender. Kalla heeft tegen zich dat hij niet uit Java komt, 'en hoe kan iemand die geen Javaan is nu het land leiden', vraagt mijn informant zich hardop af. Megawati heeft als enige pro dat ze de dochter van de allereerste en zeer geliefde president van Indonesie is, Soekarno. Dat SBY zou gaan winnen werd in de polls al voorspeld.

In Pacitan is SBY natuurlijk helemaal de held. Bij zijn oude huis dat nu omgetoverd is tot een klein museum, is het die dag erg druk. Oude schoolvrienden halen herinneringen op uit de tijd dat ze samen in een band zaten en The Bee Gees nummers speelden. En over de kwajongensstreken die ze uithaalden. Maar SBY niet hoor, verzekerden ze me, die keek altijd alleen maar, maar deed zelf niet mee. Nee, tuurlijk niet.

Bij het lokale stembureau waar ik die dag ging posten kwamen 404 mensen stemmen. Op een formulier staan de foto's van de 3 koppels, de koppel naar keuze moet aangevinkt worden met een rode stift. De commissie die de verkiezing leidt is erg streng. Heb je 2 vinkjes gezet, dan wordt je stem afkeurd. Een melige stemmer heeft SBY enkel een rood snorretje gegeven, het formulier word niet meegeteld.

Na het stemmen doop je een vinder in groen-paarse inkt, die er een paar dagen niet afgaat. Zodat je niet nog een keer kan gaan stemmen. Heel slim bedacht.

Na anderhalf uur tellen heeft Kalla 9 stemmen, Megawati 19 en SBY 364. In Pacitan zijn ze reuze tevreden, 'hun' president heeft gewonnen. Ook de landelijke peilingen laten een 60% meerderheid voor SBY zien.

'Hij heeft de afgelopen 5 jaar goed werk geleverd, laat hem dat maar voorzetten', zegt een oude man. 'SBY is onze held'.

Koude kermis

Er zijn van die momenten dat je even vreselijk baalt dat je in Indonesië bent. Vandaag is zo’n dag. Zonder verder in detail te treden kan ik wel zeggen dat ik reden had om een feestje te geven. Toen vanmorgen ook nog bekend werd dat Sutik en Hope een visum voor Nederland hadden gekregen, was er helemaal reden tot feest.

Alcohol is schaars als je niet op Bali woont, bier is nog net aan te komen als je een beetje moeite doet, maar veel meer is er niet. Behalve in dat ene kleine winkeltje waar ze onder de toonbank Indonesisch gestookte, maar desalniettemin zeer goed drinkbare, wodka en whisky verkopen.

De sms-jes voor het zuipfestijn zijn de deur uit, ik klim op mijn motor om een flinke hoeveelheid drank en chips in te slaan. Als ik mijn bestelling opgeef zegt de jongeman achter de toonbank met een stralende glimlach op zijn gezicht dat zowel whisky als wodka op zijn. ‘Hij neemt me in de maling’, denk ik. Er zijn 2 andere mannen in de winkel, wellicht dat de jongen denkt dat ze van de politie zijn ofzo. Ik wacht geduldig tot de mannen weg zijn en vraag dan nog een keer heel beleefd om de felbegeerde drank. ‘De voorraad is op’, antwoordt de jongen resoluut. ‘Onlangs allemaal in beslag genomen’.

Ik kan de boel wel kort en klein slaan. Heb je een keer een reden om iets te vieren, heb je geen ingrediënten om het mee te vieren. Ik verdenk de politie ervan dat ze ivm de presidentsverkiezingen van aanstaande woensdag alle drank in beslag hebben genomen om problemen te voorkomen, zoals ze laats ook in Solo hebben gedaan. Hetzelfde geldt voor de jacht op wiet.

Zo corrupt als Indonesië is, kun je in dit geval nog maar op 1 plek terecht: bij de politie zelf. Die verkoopt via de achterdeur weer voor een dubbele prijs wat ze tijdens hun razzia hebben buitgenomen. Maar aan dit corrupte zooitje wil ik geen deelgenoot zijn dus rij ik met lege tassen weer naar huis. Leve Indonesië!

Prodentsmile

Voor je het weet verander je hier in een Gooische Vrouw. Zo zat ik vanmorgen een uur lang in de tandartsstoel. Niet omdat ik kiespijn had, maar om mijn tanden te bleken met laserbehandeling! Iets wat in Nederland een kostbare 'ingreep' is, maar hier slechts eenvijfde van de prijs in Nederland is. Een uur later liep ik met een stralende Prodentsmile naar buiten.

Het probleem van een land waar alles heel goedkoop is, is dat je je een soort maakbare mens gaat voelen. Ik had het er laatst over met een vriendin, die ook net haar tanden had laten bleken. 'What's next?' zeiden we tegen elkaar. Permanentje? voor minder dan 5 euro heb je hier een bos prachtige krullen. 'Waarom laten we geen extensions zetten', opperde mijn vriendin, die net als ik haar haar wil laten groeien, maar wat niet zo wil vorderen. 'Ik las ook dat je hier een behandeling kan doen die je bovenbenen en billen strakker maakt', fantaseert ze verder. 'Zal ook wel niet zoveel kosten.'

Lange haren, witte tanden, strakke benen, als we er een klein beetje geld tegenaan gooien kunnen we ware Barbies worden hier. Vooralsnog heb ik alleen maar pijnscheuten in mijn tanden . Wie mooi wil zijn....