‘Wat ben je bruin!’ Jepang zegt het met afschuw. Trots kijk ik naar mijn armen. Ik ben inderdaad bruin. Bruiner dan de gemiddelde Indonesiër zelfs. Daar heb ik dan op Bali ook mijn stinkende best voor gedaan. Maar Jepang is niet onder de indruk, sterker nog, hij had liever gezien dat ik nog zo wit zou zijn als toen ik hier net aankwam. Hoe witter de huid, hoe mooier men het in Indonesië vindt.
En de combinatie van een blanke huid en blond haar, is helemaal exotisch. Zo exotisch dat het niet eens uitmaakt of je wel of niet mooi bent, je huid en haarkleur zijn reden genoeg om hier gevraagd te worden om model te staan voor het een of ander. Vandaar dat mij de eer te beurt viel om het nieuwste ontwerp T-shirt van de alhier zeer bekende death metalband Venom te showen. De foto’s zijn bedoeld voor de website, om zo de merchandising wat te stimuleren.
Death metal is op mijn lijf geschreven dus dit aanbod kan ik natuurlijk niet weigeren. Het shirt blijkt aan alle verwachtingen te voldoen. Zwart, wijd en met een print bestaande uit talloze doodshoofden en lijven waar mensen in steken. Prachtig.
De fotoshoot verloopt, zoals de meeste dingen hier, nogal chaotisch. De foto’s worden gemaakt in de studio/oefenruimte van de band. Het is al donker, de geluidskamer wordt verlicht door een flauw peertje. Beschimmelde muren dienen als achtergrond. Over mijn korte broek zijn ze zeer te spreken. ‘Ja absoluut ook wat rode lippenstift’, dat staat lekker fris’, hinten ze.
Orders geven en directheid komen hier in het woordenboek niet voor. Na een kwartier lief naar de camera te hebben geglimlacht kom ik erachter dat lief glimlachen en death metal niet samengaan. ‘Zeg dat dan meteen!’ Mijn boze bitch-look, dat is wat ze zoeken. Nooit geweten dat het zo moeilijk is om op commando boos te kijken. En natuurlijk had ik mijn haar niet moeten stylen, ik had het beter nog kunnen touperen. Voorzichtig krijg ik wat aanwijzingen, been naar achter, been naar voren. ‘Maaike, je lacht nog steeds een beetje’, zucht de fotograaf.
Het wordt warm in het hok dus floept de airco aan. Zodra de koude wind begint te blazen floept en een groot zwart ding uit het apparaat voor mijn voeten. Een kakkerlak. Heel death metal inderdaad.
De achterkant van het T-shirt is ook belangrijk, dus word ik op een kruk gezet. Bedoeling is dat ik met een hand mijn haar omhoog hou, de andere hand in mijn zij zet en mijn rug zo kronkel ‘als een vrouw die aan het baden is’. Ja ja. Mijn poging om sexy te zijn ziet er op de foto hilarisch mislukt uit, en na een kwartier proberen heb ik overal kramp in mijn rug.
Nee hoor, een ding weet ik zeker. Hier ben ik niet voor in de wieg gelegd! Ik verontschuldig me voor mijn gebrekkige optreden en stap opgelucht op mijn brommer. Eens maar nooit meer!
En de combinatie van een blanke huid en blond haar, is helemaal exotisch. Zo exotisch dat het niet eens uitmaakt of je wel of niet mooi bent, je huid en haarkleur zijn reden genoeg om hier gevraagd te worden om model te staan voor het een of ander. Vandaar dat mij de eer te beurt viel om het nieuwste ontwerp T-shirt van de alhier zeer bekende death metalband Venom te showen. De foto’s zijn bedoeld voor de website, om zo de merchandising wat te stimuleren.
Death metal is op mijn lijf geschreven dus dit aanbod kan ik natuurlijk niet weigeren. Het shirt blijkt aan alle verwachtingen te voldoen. Zwart, wijd en met een print bestaande uit talloze doodshoofden en lijven waar mensen in steken. Prachtig.
De fotoshoot verloopt, zoals de meeste dingen hier, nogal chaotisch. De foto’s worden gemaakt in de studio/oefenruimte van de band. Het is al donker, de geluidskamer wordt verlicht door een flauw peertje. Beschimmelde muren dienen als achtergrond. Over mijn korte broek zijn ze zeer te spreken. ‘Ja absoluut ook wat rode lippenstift’, dat staat lekker fris’, hinten ze.
Orders geven en directheid komen hier in het woordenboek niet voor. Na een kwartier lief naar de camera te hebben geglimlacht kom ik erachter dat lief glimlachen en death metal niet samengaan. ‘Zeg dat dan meteen!’ Mijn boze bitch-look, dat is wat ze zoeken. Nooit geweten dat het zo moeilijk is om op commando boos te kijken. En natuurlijk had ik mijn haar niet moeten stylen, ik had het beter nog kunnen touperen. Voorzichtig krijg ik wat aanwijzingen, been naar achter, been naar voren. ‘Maaike, je lacht nog steeds een beetje’, zucht de fotograaf.
Het wordt warm in het hok dus floept de airco aan. Zodra de koude wind begint te blazen floept en een groot zwart ding uit het apparaat voor mijn voeten. Een kakkerlak. Heel death metal inderdaad.
De achterkant van het T-shirt is ook belangrijk, dus word ik op een kruk gezet. Bedoeling is dat ik met een hand mijn haar omhoog hou, de andere hand in mijn zij zet en mijn rug zo kronkel ‘als een vrouw die aan het baden is’. Ja ja. Mijn poging om sexy te zijn ziet er op de foto hilarisch mislukt uit, en na een kwartier proberen heb ik overal kramp in mijn rug.
Nee hoor, een ding weet ik zeker. Hier ben ik niet voor in de wieg gelegd! Ik verontschuldig me voor mijn gebrekkige optreden en stap opgelucht op mijn brommer. Eens maar nooit meer!
