Ja, dat mag best eens gezegd worden. Ik ben heus geen autist maar als mijn vakantieplannen in de war geschopt worden.....
Het begon op een morgen, op de veranda van mijn bamboe bungalowtje dat uitkeek over de oostkust van Bali. Volgens mijn lonely reisbijbel zou het volgende stadje de laatste zijn waar ik kon pinnen voor ik aan mijn geplande tocht langs de noord-oost kust zou beginnen. Drie waren het er, drie hele banken in een stadje dat niet veel meer was dan een dorp met een grote bus-terminal maar op de kaart een immense stad leek. Twee van de drie banken accepteerdern geen Maestro (rabo) kaart. De laatste bank na veel gezoek eindelijk gevonden, accepteerde Maestro stond erop...mooi niet dus. Hoe vaak ik die klote kaart ook in de machine stopte, 'invalid action' kwam er in beeld te staan. F***grrrr**
Goed, ik had nog 100.000 roepia. Klinkt misschien veel, maar is niet meer dan 6 euro. Maar niks zou mijn plan in de war schoppen, dan maar een goedkoopje nachtje in Amed, mijn reisdoel. Na ongeveer 4 uur rijden bereik ik Amed, op zoek naar goedkope overnachting. Maar alles wat ik vind kost minstens 100.000 En ik moet nog wel kunnen eten en tanken. Ook vertellen ze me doodleuk dat de grote stad in het noorden waar ik de volgende dag heen wil, geen bank heeft waar je met Maestro geld kan pinnen.
Ok, nadat ik 10 keer de rabobank vervloekt heb stap ik weer op mijn brommer. Er zit niets anders op dan de route helemaal om te gooien en af te zakken naar het zuiden, naar het toeristische Ubud waar ik wel moet kunnen pinnen.
De hele weg weer terug, de bergen in. Hier begint het fuck de truck gedeelte. De immense vrachtwagens volgeladen met stenen kennen het begrip roetfilter niet. Sterker nog, de oude krengen produceren zoveel uitlaatgas dat je geen hand voor ogen ziet en in een stinkende zwarte wolk rijdt! En ze kunnen als ze de berg op moeten niet harder dan 20 k/m per uur. Probeer ze maar eens in te halen op die kronkelweggetjes in de bergen met afgronden en zonder vangrail.
Als je dan eindelijk lager gelegen oorden heb bereikt ligt het volgende gevaar letterlijk op de weg. Schurfthonden. En als ik schurfthonden zeg bedoel ik ook echt SCHURFThonden. Nergens op aarde lopen zulke vieze, lelijke schurftige honden rond als op Bali. En ze lopen het liefst langs de kant van de weg, om geheel onverwacht, vlak voor je, ineens de weg over te steken. Tot twee maal toe bijna zo'n klotebeest aangereden.
Als ik dan na 9 uur onderweg te zijn geweest eindelijk Ubus bereik en er een gewillige bank is die me wel geld geeft, vergeet ik alle ellende en hol naar de eerste beste bar om mezelf op een welverdiende cocktail te trakteren.
