Het vervelende leven van een freelancer....

Cocktails drinken,

Van de zonsondergang genieten,

....en nog meer cocktails drinken!

Model voor een dag

‘Wat ben je bruin!’ Jepang zegt het met afschuw. Trots kijk ik naar mijn armen. Ik ben inderdaad bruin. Bruiner dan de gemiddelde Indonesiër zelfs. Daar heb ik dan op Bali ook mijn stinkende best voor gedaan. Maar Jepang is niet onder de indruk, sterker nog, hij had liever gezien dat ik nog zo wit zou zijn als toen ik hier net aankwam. Hoe witter de huid, hoe mooier men het in Indonesië vindt.

En de combinatie van een blanke huid en blond haar, is helemaal exotisch. Zo exotisch dat het niet eens uitmaakt of je wel of niet mooi bent, je huid en haarkleur zijn reden genoeg om hier gevraagd te worden om model te staan voor het een of ander. Vandaar dat mij de eer te beurt viel om het nieuwste ontwerp T-shirt van de alhier zeer bekende death metalband Venom te showen. De foto’s zijn bedoeld voor de website, om zo de merchandising wat te stimuleren.

Death metal is op mijn lijf geschreven dus dit aanbod kan ik natuurlijk niet weigeren. Het shirt blijkt aan alle verwachtingen te voldoen. Zwart, wijd en met een print bestaande uit talloze doodshoofden en lijven waar mensen in steken. Prachtig.

De fotoshoot verloopt, zoals de meeste dingen hier, nogal chaotisch. De foto’s worden gemaakt in de studio/oefenruimte van de band. Het is al donker, de geluidskamer wordt verlicht door een flauw peertje. Beschimmelde muren dienen als achtergrond. Over mijn korte broek zijn ze zeer te spreken. ‘Ja absoluut ook wat rode lippenstift’, dat staat lekker fris’, hinten ze.

Orders geven en directheid komen hier in het woordenboek niet voor. Na een kwartier lief naar de camera te hebben geglimlacht kom ik erachter dat lief glimlachen en death metal niet samengaan. ‘Zeg dat dan meteen!’ Mijn boze bitch-look, dat is wat ze zoeken. Nooit geweten dat het zo moeilijk is om op commando boos te kijken. En natuurlijk had ik mijn haar niet moeten stylen, ik had het beter nog kunnen touperen. Voorzichtig krijg ik wat aanwijzingen, been naar achter, been naar voren. ‘Maaike, je lacht nog steeds een beetje’, zucht de fotograaf.

Het wordt warm in het hok dus floept de airco aan. Zodra de koude wind begint te blazen floept en een groot zwart ding uit het apparaat voor mijn voeten. Een kakkerlak. Heel death metal inderdaad.

De achterkant van het T-shirt is ook belangrijk, dus word ik op een kruk gezet. Bedoeling is dat ik met een hand mijn haar omhoog hou, de andere hand in mijn zij zet en mijn rug zo kronkel ‘als een vrouw die aan het baden is’. Ja ja. Mijn poging om sexy te zijn ziet er op de foto hilarisch mislukt uit, en na een kwartier proberen heb ik overal kramp in mijn rug.

Nee hoor, een ding weet ik zeker. Hier ben ik niet voor in de wieg gelegd! Ik verontschuldig me voor mijn gebrekkige optreden en stap opgelucht op mijn brommer. Eens maar nooit meer!

Gehaaide Indo's

Iedereen wil een slaatje slaan uit het toerisme op Bali, dat is logisch. Vaak gebeurt dit op onsubtiele, zeg maar gerust hoogst irriterende wijze. Op het strand liggen wordt haast een kwelling als je om de minuut gestoord wordt. 'Pineapple, plett your hair, massage, sunglass, icecream?' Ik kan nog wel een uur doorgaan. Natuurlijk wil je niets liever dan tijdens het genieten van de zonsondergang in zee gestoord worden door een mannetje die een boog met pijlen verkoopt. Of een enorm houten beeld, past lekker in je tas ja.

Nee, de verkopers kunnen behoorlijk op je zenuwen werken. Maar als je het goed aanpakt, ze niet aankijk, slechts woest met je hoofd schudt en bij elke benaderpoging vooraf heel luid 'no thank you' roept, ben je ze redelijk snel kwijt.

Maar in sommige delen van Bali nemen ze geen 'no for an answer'. Toen ik op mijn tocht door de bergen plots een tempel zag, besloot ik polshoogte te gaan nemen. Altijd goed voor exotische vakantiekiekjes. Ik was zo slim geweest zelf een sarong bij me te hebben (die moet je vaak om in een tempel). Zelfvoldaan stap ik op de tempel af, kijk mij eens goed voorbereid zijn. Ik had het vrouwtje dat sarongs verkocht aan slecht voorbereidde toeristen als sip zien kijken.

Maar net als ik de poort binnen wil lopen klomt er een heel agressief vrouwtje op me af. Ze houdt me staande, gebaart driftig en knoopt een smoezelige sjaal om mijn middel, over mijn sarong. Ik kijk haar verbaasd aan. 'For respect' zegt ze dwingend. Ik geloof er geen moer van. Ik wil het ding weer afknopen als ze tegen me begint te tieren; 'for respect' herhaalt ze en haar ogen spuwen vuur. Ik geloof haar nog steeds niet, heb immers toch al keurig een sarong om. 'Twenty thousand roepia', zegt ze en houdt haar hand op. Nu geloof ik haar al helemaal niet meer. Ze probeert me gewoon een poets te bakken. Ik knoop het ding af, het vrouwtje wordt nog bozer, en ik ben er klaar mee. Helemaal klaar. Bekijk het maar met je stomme tempel. Ik draai me om en loop naar mijn brommer. Als ik 2 minuten later weer langsrijd zie ik nog net het agressieve vrouwtje haar sjaaltje om de heupen van een Japanse toeriste knopen.

Fuck de truck, fuck de schurfthond maar vooral FUCK de Rabobank!

Ja, dat mag best eens gezegd worden. Ik ben heus geen autist maar als mijn vakantieplannen in de war geschopt worden.....

Het begon op een morgen, op de veranda van mijn bamboe bungalowtje dat uitkeek over de oostkust van Bali. Volgens mijn lonely reisbijbel zou het volgende stadje de laatste zijn waar ik kon pinnen voor ik aan mijn geplande tocht langs de noord-oost kust zou beginnen. Drie waren het er, drie hele banken in een stadje dat niet veel meer was dan een dorp met een grote bus-terminal maar op de kaart een immense stad leek. Twee van de drie banken accepteerdern geen Maestro (rabo) kaart. De laatste bank na veel gezoek eindelijk gevonden, accepteerde Maestro stond erop...mooi niet dus. Hoe vaak ik die klote kaart ook in de machine stopte, 'invalid action' kwam er in beeld te staan. F***grrrr**

Goed, ik had nog 100.000 roepia. Klinkt misschien veel, maar is niet meer dan 6 euro. Maar niks zou mijn plan in de war schoppen, dan maar een goedkoopje nachtje in Amed, mijn reisdoel. Na ongeveer 4 uur rijden bereik ik Amed, op zoek naar goedkope overnachting. Maar alles wat ik vind kost minstens 100.000 En ik moet nog wel kunnen eten en tanken. Ook vertellen ze me doodleuk dat de grote stad in het noorden waar ik de volgende dag heen wil, geen bank heeft waar je met Maestro geld kan pinnen.

Ok, nadat ik 10 keer de rabobank vervloekt heb stap ik weer op mijn brommer. Er zit niets anders op dan de route helemaal om te gooien en af te zakken naar het zuiden, naar het toeristische Ubud waar ik wel moet kunnen pinnen.

De hele weg weer terug, de bergen in. Hier begint het fuck de truck gedeelte. De immense vrachtwagens volgeladen met stenen kennen het begrip roetfilter niet. Sterker nog, de oude krengen produceren zoveel uitlaatgas dat je geen hand voor ogen ziet en in een stinkende zwarte wolk rijdt! En ze kunnen als ze de berg op moeten niet harder dan 20 k/m per uur. Probeer ze maar eens in te halen op die kronkelweggetjes in de bergen met afgronden en zonder vangrail.

Als je dan eindelijk lager gelegen oorden heb bereikt ligt het volgende gevaar letterlijk op de weg. Schurfthonden. En als ik schurfthonden zeg bedoel ik ook echt SCHURFThonden. Nergens op aarde lopen zulke vieze, lelijke schurftige honden rond als op Bali. En ze lopen het liefst langs de kant van de weg, om geheel onverwacht, vlak voor je, ineens de weg over te steken. Tot twee maal toe bijna zo'n klotebeest aangereden.

Als ik dan na 9 uur onderweg te zijn geweest eindelijk Ubus bereik en er een gewillige bank is die me wel geld geeft, vergeet ik alle ellende en hol naar de eerste beste bar om mezelf op een welverdiende cocktail te trakteren.

Beautiful Bali

Na 5 weken in een grote stinkstad als Yogya heb je wel een vakantietje verdiend vond ik zelf. Dus trakteerde ik mezelf op 10 daagjes Bali.

Het is ongelofelijk, maar zelfs in begin juni is het haast onmogelijk om nog ergens een kamer te krijgen. Alles zit vol! Maar heb een redelijke kamer voor een redelijke prijs weten te bemachtigen in Kuta. Was bijna vergeten hoe vervelend dronken Aussies zijn....

Omdat ik de verleiding van de ontelbare winkeltjes vol leuke kleren, sierraden en sandalen bijna niet kan weerstaan ben ik vandaag op de vlucht geslagen. Samen met mijn rugzakje en mijn brommer ga ik de komende week heel Bali over reizen. Is het plan althans. Vandaag na 3 uur rijden een paradijselijk baaitje gevonden waar ik eigenlijk de hele week wel wil blijven liggen. Bamboo hutje aan zee voor 5 euro per nacht, straks een vers visje eten...wat wil een mens nog meer?

Later meer Balinese geneugten..

Extreme make-over

Je hebt soms van die dagen die totaal anders lopen dan je van te voren had kunnen denken. Afgelopen zaterdag was zo'n dag. Nrc-correspondente Elske Schouten was een weekendje over naar Yogya en zaterdag besloten we de naarburige stad Solo met een bezoek te vereren.

Dwi, een jonge fotograaf die Elske ooit een keer ontmoet had woont in Solo dus natuurlijk moesten we die ontmoeten. Elske en ik verlangden heimelijk naar een fietstochtje door deze vredige stad, om enigzins aan onze nostalgische fietsbehoeftes toe te kunnen geven. Dus Dwi en zijn vriend begeleidden ons braaf op de martelwerktuigen die ze hier fietsen noemen.

Maar Dwi vertelde dat zijn moeder ons toch wel erg graag wilde ontmoeten, dus wij in de auto naar het huis van zijn ouders. Wat bleek? Ma-lief was weddingplanner! Mijn ogen begonnen al te twinkelen bij het idee .....en ja hoor. Een half uur laten kregen zowel Elske als ik een extreme-make over en werden we omgetoverd in Javaanse bruiden. Het resultaat? De foto's zeggen genoeg.

Javaanse bruid

Javaanse bruid vervolg

Zeg nou zelf, wie zou er nou niet met me willen trouwen?

Samen met Elske en mevouw de weddingplanner

En dit krijg je als je weer ontdaan bent van je gewaad en hoofdtooi.....